Afkickverschijnselen. Na twee weken toptennis in Australië is het opeens wakker worden zonder tennis, zonder snel naar teletekst 601 gaan of op je telefoon kijken of er nog verrassingen zijn of dat je favoriete speler gewonnen heeft. Je zou het bijna een saaie maandag noemen. Schijn bedriegt echter.
De afgelopen twee weken hebben de tenniswereld behoorlijk doen verbazen. Vrijwel niets van de voorspellingen die we ruim 2 weken geleden deden bleken juist. Oké, 6 van de 8 voorspelde kwartfinalisten klopten, maar daarna ging het dak er pas echt af. Wie had gedacht dat Federer zo goed zou spelen? Het leek wel alsof hij weer 27 was zo fel, zo bewegelijk en zo gretig oogde hij. Wie had gedacht dat Del Potro al snel zou verliezen van (relatief) onbekende Bautista-Agut? Wie had gedacht dat Djokovic niet de laatste vier zou halen? Als je al deze zojuist genoemde voorspellingen gedaan had en overal een paar euro op in had gezet, lees je dit verhaal nu waarschijnlijk vanaf je super-jacht vanuit de haven van Monaco. ‘Waar blijft de butler met mijn kaviaarsoep en truffel mayonaise?!’. Er is echter één man die het toernooi compleet op zijn kop zette bij de mannen: Stanislas Wawrinka. Waar hij vorig jaar nog in een episch gevecht met 12-10 in de 5e set verloor van Novak Djokovic, was hij nu diezelfde Djokovic met 9-7 de baas. Wawrinka, gezegend met misschien wel de mooiste backhand van allemaal, heeft een gigantische gunfactor bij het neutrale publiek en werd heel het toernooi dan ook gedragen op handen van alles en iedereen. Van analisten tot commentatoren, van publiek tot toernooivrijwilligers: iedereen gunde Stan ‘the man’ elke overwinning. Na Djokovic versloeg Wawrinka in de halve finale Tomas Berdych waarna in de finale Rafael Nadal stond te trappelen om Wawrinka van zijn roze wolk te slaan. Van diezelfde Nadal had Wawrinka nog nooit weten te winnen in 12 ontmoetingen. Hij had zelfs nog nooit een set gewonnen. Kat in het bakkie voor Rafa dus.
De kat bleek dus alles behalve in het bakkie voor Rafa. Geteisterd door een vervelende rugblessure trok Nadal aan het kortste eind in de finale. De eerbied dient te zeggen dat de kans er sowieso wel in zat dat Rafa aan het kortste eind had getrokken, blessure of geen blessure. Aan de andere kant van het net stond iemand die heel de wereld aankon, voor niemand bang was. Ook niet voor iemand van wie hij al 12 keer op rij had verloren. Stan ‘the man’ had één doel, één missie: winnen! Niet kijken naar wie er tegenover je staat, maar kei- en keihard aan jezelf werken. Je hebt immers alleen jezelf en je eigen spel in de hand. Als je tegenstander dan beter is kun je hem met een goed gevoel een hand geven aan het net in de wetenschap dat je alles hebt gedaan om het tegenovergestelde te bereiken. Een mentale hardheid die een topsporter nodig heeft, maar niet alle topsporters hebben. Wawrinka laat zien dat je niet de allerbeste slagen hoeft te hebben, of het beste loopvermogen. Wawrinka laat zien dat in de top van het mondiale tennis –daar waar de verschillen minimaal zijn- het verschil gemaakt wordt op mentaal vlak. De Zwitser is daarmee een voorbeeld voor collega’s als Berdych, Tsonga, Ferrer en Del Potro. Van de laatste 35 Grand Slams werden er 13 gewonnen door Federer, 13 door Nadal, 6 door Djokovic en 2 door Murray. Slechts éénmaal won Del Potro (US open 2009). Wawrinka laat nu aan alles en iedereen zien: het kan dus wel! Met een tikkie geluk, maar vooral kei- en keihard werken aan jezelf en je mentale instelling kun je de allerbeste worden. Niet de backhand van Wawrinka waar de gemiddelde tennisofiel opgewonden van raakt moet de boventoon voeren in de lofuitingen, maar vooral het doorzettingsvermogen van de Zwitser is een voorbeeld voor alle tennissende jeugd, senioren en collega tennissers van Wawrinka.
‘Ever tried. Ever failed. No matter. Try Again. Fail again. Fail better.’
Herzlichen Glückwunsch, Stanislas!
