Competitie tennis. De enige weken in het jaar dat écht als team op pad kan en mag. De rest van het jaar struin je toernooitjes af in de regio, kom je veel bekende gezichten tegen maar ben je toch vaak een ‘one soldier army’. Ergens op donderdagavond 21.30 op baan 7 tegen dezelfde tegenstander waarvan je twee weken terug nog kansloos verloor op het ‘Bakkerij De Groot Open Toernooi 2015’ in Vinkel. Nee, dan is de tenniscompetitie toch echt tappen uit een ander vaatje. Vaak nog letterlijk ook, gezien de vaak befaamde en beruchte ‘3e helft’. Maar wat maakt competitie tennis dan zoveel anders dan het toernooi seizoen? Sportmax pakt er 5 praktijksituaties bij die elke competitie tennisser bekend in de oren moeten klinken.
1. Kwartier van te voren melden? Half uur te laat zul je bedoelen…
We hebben allemaal wel minstens een teamlid die lak heeft aan verzameltijden. Daar waar je bij toernooien je netjes op tijd meld voor wedstrijden, sluipt er tijdens de competitie toch vaak een mentaliteit in waarbij gedacht wordt ‘nja, de rest zal wel op tijd zijn, dus dan kan ik wel wat later komen toch?!’. Zeker als je thuis speelt en de tegenstanders zijn er al doet bij het voorstelrondje de opmerking ‘sorry, ik kon het niet vinden’ vaak enorm goed.
2. Het fenomeen ‘tactische opstelling’.
Formeel gezien staat op de eerste single altijd de sterkste heer of dame. De regels schrijven immers voor dat de opstelling op basis van speelsterkte ingedeeld dient te worden. Maar wat als je alle 2 of alle 4 dezelfde speelsterkte op je pasje hebt? Dit is vaak het moment dat onze innerlijke ‘Louis van Gaal’ opstaat. De meester tacticus begint al te roepen ‘wat als we nu eens onze tegenstanders een loer proberen te draaien, en de boel omdraaien? John die eigenlijk sterker is dan Fred maar wel dezelfde speelsterkte heeft de 2e laten spelen en Fred opofferen op de 1e?’ Vaak protesteert Fred nog even, maar de tactische zet wordt doorgevoerd. Ironisch genoeg blijkt vaak bij dit soort trucs dat de tegenstander juist op die exacte dezelfde speeldag hetzelfde idee had, waardoor het idee leuk is maar het uitkomst hetzelfde is als zonder tactische opstelling. Desondanks blijven we het proberen.
3. Tennistassen > spelers zelf
Deze situatie gaat met name op voor de spelers onder ons die op de zondag spelen. Zit je, met je goede gedrag, om 09.15 in de kantine aan een lauwe bak koffie te luisteren naar de kroegverhalen van je nog iets te dronken teamgenoot, te wachten op de tegenstanders. Opeens zie je 7 wandelende tennistassen door de poort komen met daaronder een aantal smalle, 5x in de week getrainde tennisbeentjes. Oi oi oi, dat wordt een dagje gestuurd worden door 14-jarige talentjes, praten over proefwerkweken en blokjesbeugels en meer selfies maken dan goede gesprekken voeren. Het hoort erbij, zeker op de zondag. Vaak staan de wandelende tennistassen onder leiding van strenge, iets te subjectieve tennisouders die vreselijk hun best doen zich de hele dag te weerhouden van enige communicatie met jou of een van je teamgenoten. Gelukkig hebben we de foto’s…uhh selfies nog.
4. Winnen dankzij coaching
Even terug naar de donderdagavond 21.30, baan 7 waarover we in het begin repte. Als ‘one soldier army’ ben je de strijd aan het verliezen van iemand die simpelweg beter speelt dan jij vandaag doet. Hoe anders kan het zijn in de competitie: thuis spelen, centre court, 20 man langs de kant en je captain op je bankje. Davis Cup in het klein. We hebben allemaal ooit wedstrijden gespeeld die we wonnen dankzij het team, dankzij de steun en de coaching van de kant. Wedstrijden die je op donderdag 21.30 op baan 7 simpel verliest, win je nu met overmacht. Heerlijk om die schouderklopjes in ontvangst te nemen als je na de wedstrijd het terras op loopt, na elk punt een vuistje maken en het applaus en aanmoedigingen horen. Je voelt dat je tegenstander zich ergert aan alles en iedereen, maar het kan jou niets bommen: jij bent samen met jouw team op je eigen club schier onverslaanbaar geworden. Dubbelen tegen Federer? Laat maar komen, zolang ‘ie maar wel weet dat eigen kant beslist!
5. Onzin in de groepsapp
Vroeger, toen wielen nog vierkant waren en Feyenoord nog wel eens kampioen van Nederland werd, ging alle communicatie over de competitie per mail of zelfs nog per post/telefoon. Je werd gebeld hoe laat je waar moest zijn en de rest was een verrassing. Tegenwoordig heeft elk team van zijn eigen groepsapp. Iets wat serieus begint met mededelingen over indelingen, betalingen en uitwisselen van gegevens, gaat al snel over in een app vol grappen, grollen en viespeukerij. Dat laatste is met name van kracht bij herenteams. ‘Met haar zou ik wel eens een lovegame willen spelen’, stuurt Fred, waarna er een afbeelding verschijnt van een dame die vanmorgen bij het opstaan pardoes vergeten is wat kledingstukken extra aan te trekken. Vaak draaien die groepsapps op volle toeren tijdens de 7 competitie weken. Over opstellingen wordt niet veel gesproken, wel worden gênante foto’s, dronken kroegverhalen en bizarre anekdotes gedeeld. Over opstellingen en tactieken wordt nauwelijks nog gesproken. Je hebt overigens veel terugkomende rollen in een groepsapp: de lolbroek die altijd grappen maakt. De viespeuk met z’n smerige plaatjes en de stille genieter, wel lezen en lachen, maar reageren ho maar. Let maar eens goed op in je eigen groepsapp.
Dit, en nog vele andere voorbeelden en situaties zorgen ervoor dat competitie tennis voor vele van ons tennissers het hoogtepunt is het van seizoen. 7 weken gezelligheid en als het even kan nog beetje resultaat halen ook. Geniet er nog van de komende weken, voor je het weet sta je weer op donderdagavond 21.30 op baan 7 alles op je frame het hek in te hengelen. Zelfs de stoerste ‘one soldier army’ heeft op zijn tijd zijn manschappen nodig. Een voor allen, en allen voor een!
Maak er nog een mooie competitie van!
